Jarenlang over een plaatsje schrijven maar er nog nooit geweest zijn- terwijl het nog geen twee uur rijden is. Aan die situatie moest maar eens een eind komen, besloot ik en samen met vrouw Irene en broer Peter ging ik op zekere dag in november 2019 naar Lage. Daar konden we met eigen ogen zien, wat de ogen van onze voorouders ook zagen. Nou ja, ongeveer dan.

 

In het geval van Lage hadden we geluk: er is op de plekken waar het mij om ging (de schoolmeesterswoning, de watermolen, de kerk, de Eichallee) sinds einde 18e eeuw weinig veranderd. Natuurlijk, gerestaureerd, opgeknapt, parkeerplaatsje erbij, maar verder? 

 

We bezochten de theestube (dwz de verbouwde stal achter het eigenlijke huis), liepen over de Allee, zagen de watermolen van binnen (met uitleg), kochten daar een boek over Lage en mochten zelfs in de voormalige schoolmeesterswoning rondkijken. Dat laatste was zowel bijzonder als een beetje tegenvallend. Om in dezelfde ruimtes te kunnen zijn als waar Anna (daar waarschijnlijk ook geboren), Willem en Richardus ooit hadden geleefd (tussen 1759 en 1795) was op zich uniek, en had ik niet willen missen. Maar de binnenkant op zich viel wat tegen. 

 

Het huis stond leeg (vandaar dat we er in mochten) met wat rommel hier en daar, en een begin van renovatie. De laatste opknapbeurt dateert toch al een flink aantal jaren terug. Behalve de binten en balken onder het dak (die we konden zien door een luikje) was er niets uit die tijd blijven hangen of staan. Ja, de hokkerige kamerindeling was vermoedelijk nog hetzelfde, de trap stond op dezelfde plek. Verder had het ieder willekeurig leegstaand huis kunnen zijn.

 

Toch, blij dat we geweest zijn. We hebben het huis gezien en binnen geweest, over dezelfde straatstenen en langs dezelfde eiken gelopen, de watermolen en de kerk gezien. Veel dichterbij kon ik niet komen.

 

Verder zijn mijn vragen daar niet echt beantwoord. Ik leek zelfs de enige te zijn die wist dat het voordat het een molenaarswoning werd, het als schoolmeestershuis dienstdeed. Tenminste, de eigenaar van de theestube wist dat niet, en ook de meneer die ons het binnenwerk van de watermolen liet zien, niet.  De naam Ten Bosch kwam hem ook niet bekend voor. Wel Van den Bosch maar daarvan is de familierelatie met Ten Bosch op zijn minst twijfelachtig.

 

Ik zal er misschien nog wel eens heengaan, met wat meer gerichte vragen stellen aan de juiste personen, en bepaalde archieven inzien- alsmede de nog bestaande huizen aan de Dorfstrasse beter bekijken om te weten wat er nog over is van ‘toen’. Maar het was een mooie dag, daar in Lage zo’n 260 jaar later. 

 

 

Het boek wat we kochten bevatte een interessante plattegrond van Lage uit 1874, met namen van de toenmalige grond/huiseigenaren. Een van de huizen aan de Dorfstrasse was in het bezit van Gerrit Räker- een mogelijke spelling van Rikkert, Rekers, etc. Een kort onderzoek wees alleen uit dat Gerrit’s vader Jan Harmen kleermaker (!) was geweest en ook te Lage woonde. Echte genealogische connecties kon ik helaas niet vinden. 

 

Het bleef een van de frustrerende rode draadjes in dit onderzoek: welke Rikkers-, Rakers- of Rekerslijn ik ook volgde, geen enkele keer werd de naam Richardus genoemd voordat onze hoofdpersoon ten tonele verscheen. Een vernoeming zou een potentiele stamboom veel aannemelijker maken. Naar welke voorvader was het doel van onze queeste toch in ’s hemelsnaam vernoemd? Of was hij niet vernoemd en was het een soort verbastering van de achternaam? Richardus had net zo goed Arent kunnen heten, bijvoorbeeld, grootvader van moederskant? Of Hendrik, grootvader van vaderskant? Keuze genoeg. Zijn zus Geertrui was zeker vernoemd, maar omdat die naam in beide takken voorkwam, betekende dat nog weinig. .